Rust

Eindelijk was de week waar ik zo naar had uitgekeken aangebroken! Na een aantal hectische maanden ging ik – helemaal alleen – een midweekje met vakantie. De meningen daarover waren veelal verdeeld: de mede-moeders uit mijn omgeving reageerde met lichte jaloezie (‘Oooooo wil ik ook!’). Daarentegen waren de reacties van niet-moeders eerder in de categorie ‘je-spoort-niet-mens!’. Maar dat deerde me niks! Ik ging alleen, voelde me sterk en stoer en ik zou geinspireerd, herladen, vol creativiteit en heerlijk uitgerust terugkomen in alle hectiek van de dagelijkse sleur. Ik zou heerlijk uitslapen en wakker worden – in mijn Tiny House – met het gefluit van de vogeltjes en een het geloei van een enkel idyllisch koetje. Ik – als Tiny House fan – zou cocoonen in dat kleine huisje. Lekker bloggen en natuurlijk inspiratie voor mijn blogs opdoen. Ik zou de wijde wereld in gaan om te fotograferen. Ik zou zelfhulpboeken gaan lezen als het regende. Of gewoon die stapel ongelezen LINDA’s verslinden met een bakkie. Kortom; ik zou ‘verlicht’ thuiskomen klaar om de strijd met de wereld weer aan te kunnen!

Helemaal blij vertrok ik naar het vakantieparkje en huppelend bracht ik mijn spulletjes naar ‘mijn’ Tiny House. Het kleine huisje was knus en gezellig en met de meegebrachte geurkaarsjes, boekjes en dekentje werd het helemaal mijn plekje. Goh, die bulldozers op de achtergrond maken best veel herrie maar dat mocht de pret niet drukken; was vast morgen over. Ik ging genieten verdikkie!

Dinsdagochtend, 7.31 uur…. De wekker, correctie, de bulldozer gaat af….. Als mijn verwarming (en dus ook het warme water) het later die dag begeeft (gasleiding geraakt bij de werkzaamheden) meld ik me bij de lobby om mijn beklag te doen en vraag terloops of dat graafproject zo’n 20 meter van mijn Tiny House – en daarmee het geluidsoverlast – de hele week aan zal houden. Euh ja dus…. Sterker nog; het wordt nog veel erger maar dat vertelde ze er niet bij…

Op woensdagochtend is het om 7.31 uur weer feest, dit keer náást mijn kleine huisje. Een dozijn werklui zijn volop in de weer rondom mijn huisje – privacy niveau NUL. Die avond heb ik ook geen tv en wifi meer. En ook geen mogelijkheid meer om dit ergens de melden of beter nog; een mogelijke oplossing. Ik wilde rust. Ja en die heb ik dan ook…. Tot de volgende ochtend 7.31 uur…..

Inmiddels word ik aardig behendig in het off-road rijden door de modder. Lopend ontsnappen door de modder is geen optie; helaas, lieslaarzen vergeten. Dom, ik weet het. Overigens heb ik het aanbod van de werkmeneer, om mij door de modder te dragen, vriendelijk afgeslagen: ik was bang een schade-claim aan mijn broek te krijgen voor de hernia die hem dat op zou leveren.

Donderdagmiddag; het is lekker weer. Maar op mijn terrasje zitten is geen optie – niet alleen vanwege de enorme herrie maar ook omdat de hot-tub achter mijn huisje werd afgebroken en de mannen over mijn vlondertje heen en weer stampen om de onderdelen af te voeren. In de hot-tub mocht ik dus ook niet meer. De volgende ‘off-road-rij-ervaring’ maar weer om te ontsnappen. Bij terugkeer bleken de hot-tub meneeren mijn terrasje afgebroken te hebben om de volgende dag de nieuwe hot-tub te kunnen plaatsen. Overigens kon ik nog steeds geen televisie kijken.

Inmiddels bijna traditiegetrouw, word ik op vrijdagochtend om 7.30 weer gewekt door de graafmachines. Ik open mijn ogen en sta..euh…lig oog in oog met de werklui die pal voor mijn huisje geparkeerd staan, slechts een paar meter van mijn hoofdkussen (want Tiny House). Even voor je beeldvorming: de vitrages laten weinig aan de verbeelding over als je binnen het licht aandoet….O ja, nog steeds geen signaal op de televisie.

Als de dame achter de receptie vraagt of ik een fijn verblijf heb gehad schreeuw ik bijna: ‘NEE!’. Ik ben niet uitgerust, niet bijgetankt, niet geinspireerd, niet creatief herladen. Ik heb geen 20 hilarische blogs geschreven en de zelfhulpboeken gingen ongelezen retour. Ik heb wél een avondje doorgebracht met Daniël Boissevain. Nou okay dan; met de foto van Daniël Boissevain. Uit de LINDA, naast me, samen Netflix kijken (toen ik eindelijk weer wifi had). En ik kwam terug als een ervaren off-road chauffeuse. En da’s toch ook wat waard. Toch?