Middelbare leeftijd
Ik schreef het eerder al: ik ben een gemiddelde vrouw van middelbare leeftijd. Die hele zin geeft me jeuk. Wie wil er nou gemiddeld zijn? En, wat is dan gemiddeld? Maar nog erger: middelbare leeftijd….MIDDELBAAR! Als bijna-midden-veertiger realiseerde ik mij niet dat je dan een dame van middelbare leeftijd bent. Tot mijn ‘BFF’ me daar fijntjes op wees: ‘Ja, ja, ook JIJ bent van middelbare leeftijd!’ Ik was flabbergasted. Echt niet!
Een dame van middelbare leeftijd is – in mijn ogen – een dame (dat ben ik sowieso niet) met een coupe watergolf met tintje zilvershampoo, een bloemetjesjurk, brilletje op het puntje van de neus en dan uiteraard in een schommelstoel met een breiwerkje. En dat ben ik absoluut niet. Ik kan niet eens breien.
Tot de eerdergenoemde ‘BFF’ eens rond googelde en me het bewijs onder de neus drukte dat ‘middelbaar’ toch echt de leeftijd is tussen de 40 en 60 jaar. Voeg in: depressie.
Ik voel me toch helemaal niet middelbaar? Nou okay, alleen ’s morgens dan, als ik net uit bed ben. En na een keertje veel te laat naar bed en als ik dan toch vroeg op moet. O, en na een dagje winkelen. En na een nachtje doorhalen. En…. kak, da’s toch best wel vaak.
Maar ik zie er toch helemaal niet middelbaar uit?! Kijk eens goed dan; de eerst grijze haren verschijnen op je slapen. Zeg ik ‘grijs’ of ‘oud blond’? En die lachrimpels onder je ogen zijn al even niet alleen maar lachrimpels. En waar ooit je middel zat, zit nu een vakkundig geplaatst rolletje waar geen Spandex meer raad mee weet.
En dat je dochter van 12 (en een half – heel belangrijk) je dan gaat vertellen hoe je highlighter op moet doen, om er vervolgens aan toe te voegen dat ik dat – ‘met die rimpels van jou’ – maar beter niet kan doen. Zucht…..
Máár ik heb geen leesbril. Nee…. nog niet nee… Ik heb besloten dat ik daar niet aan mee doe. Ik ga niet aan de leesbril, ik vertik het! Op de een of andere manier is een leesbril voor mij officieel het uithangbord van ‘Het Verval’. En zolang ik de letters op mijn telefoon nog op de allerkleinste stand heb staan en ik de ondertiteling op de tv nog prima kan lezen en me in de supermarkt nog prima kan redden bij het lezen van pakjes en zakjes ga ik het gewoon niet doen. Gewoon NIET. En mocht je me over een paar jaar toch met een leesbril zien: zeg er dan alstjeblieft niks over… Gewoon niets… want een vrouw van middelbare leeftijd met een leesbril én een depressie wil je liever vermijden. Trust me…..
